ابن ابی‌حاتم عبدالرحمان‌ بن‌ محمد تمیمی‌ رازی

ابن ابی‌حاتم عبدالرحمان‌ بن‌ محمد تمیمی‌ رازی

اِبْن‌ِ اَبی‌حاتِم‌، عبدالرحمان‌ بن‌ محمد بن‌ ادریس‌ بن‌ منذِرِ تمیمی‌ حنظلی‌ رازی‌ (۲۴۰-۳۲۷ق‌/۸۵۴ - ۹۳۸م‌)، از محدّثین، فقها و مفسّرین شافعی در قرن سوم و چهارم هجری بوده است. 

معرفی اجمالی

ظاهراً ابن ابی‌حاتم در ری‌ زاده‌ شد و سال‌های‌ نخستین‌ زندگیش‌ را در همین‌ شهر گذراند و ازپدر خود ابوزُرْعه رازی‌ دانش‌ و حدیث‌ آموخت‌ و نیز از فضل‌ بن‌ شاذان‌ نیشابوری‌ قرائت‌ قرآن‌فرا گرفت‌. ابن‌ ابی‌حاتم‌ یکبار در سال ۲۵۵ق‌/۸۶۹م‌ و بار دیگر در سال ۲۶۰ق‌ همراه‌ پدر به‌ حج‌ رفت‌. سپس‌ خود در سال ۲۶۲ق‌ به‌ طلب‌ علم‌ رهسپار شام‌ و مصر گردید و ۷ ماه‌ در مصر اقامت‌ گزید و از عالمان‌ و فقیهان‌ و محدّثان‌ آن‌ دیار فقه‌ و حدیث‌ آموخت‌. آن‌گاه‌ در سال ۲۶۴ق‌ عازم‌ اصفهان‌ شد. روشن‌ نیست‌ که‌ در چه‌ زمانی‌ از این‌ سفرها به‌ ری‌ بازگشته‌، اما قطعی‌ است‌ که‌ در ری‌ درگذشته‌ است‌. او در محرم سال ۳۲۷ هجری وفاتیافت. 

جایگاه علمی و اخلاقی

از قراین‌ چنین‌ بر می‌آید که‌ وی‌ در عراق‌ و بغداد، که‌ در آن‌ روزگار کانون‌ فقه‌ و حدیث‌ بود، از شهرت‌ و منزلت‌ علمی‌ بسیار برخوردار بوده‌ ابن‌ ابی‌حاتم‌ را حافظ، ناقد، شیخ‌الاسلام‌ و ثقه‌خوانده‌اند. از فضایل‌ اخلاقی‌ و معنوی‌ و زهد و پارسایی‌ او بسیار یاد شده‌ است‌. پدرش‌ درباره او گفته‌ که‌ در عبادت‌ کسی‌ را برتر از او ندیده‌ و حتی‌ گناهی‌ از او سر نزده‌ است‌. 

مذهب فقهی و کلامی

گرچه‌ مذهب‌ فقهی‌ و کلامی‌ وی‌ آشکارا یاد نشده‌، اما محمد عَبّادی‌ او را از فقیهان‌ شافعی‌دانسته‌ است‌. هم‌چنین‌ وی‌ از محققان‌ و نویسندگان‌ بنام‌ اسلامی‌ در روزگار خود بوده‌ که‌ آثاری‌ در حدیث‌، فقه‌، کلام‌ و رجال‌شناسی‌ پدید آورده‌ است‌.

اساتید ابن ابی‌حاتم

ابن‌ ابی‌حاتم‌ افزون‌ بر پدرش‌ و ابوزرعه‌ و فضل‌ بن‌ شاذان‌، نزد کسان‌ دیگری‌ فقه‌ و حدیث‌ آموخت‌ که‌ بنام‌ترین‌ آنان‌ عبارتند از:
• جعفر بن‌ منیر رازی‌؛ 
• احمد بن‌ سنان‌ قَطّان‌؛ 
• احمد بن‌ منصور رمادی‌؛ 
• یونس‌ بن‌ حبیب‌ اصفهانی‌؛ 
ادامه